Eigenlijk wist ik al dat het er aan kwam. Ik had gisteren al een negatieve test (moest medicatie voor hooikoorts ophalen en wilde even weten of ik de heavy shit kon gaan nemen). Bovendien had ik ook geen symptomen, niks, noppes, nada. Zelfs mijn geijkte misselijkheid bleef uit (bravo).
Vandaag echter toch een vleugje misselijk en steeds zo'n knagend trekgevoel daarnaast, dus ik kon het niet laten om toch wat hoop te fabriceren. Tegelijkertijd tegen beter weten in want ik bemerkte ook lage rugpijn die ik hard probeerde te negeerde maar waar ik toch echt niet onderuit kon. En wat ik maanden niet heb gedaan deed ik vandaag wel, namelijk ieder uur even naar het toilet om te loeren.
Gewoon omdat ik het wist waarschijnlijk, want ik zit pas 2 dagen voor NOD. En ja hoor, vanmiddag in de wachtkamer veegde ik mijn eerste roze. Einde IUI 5.
Welkom ICSI 1. Nou ja... voorlopig niet. Vanaf september begin ik met de hormonen omdat er niet eerder ruimte was in de agenda's voor de benodigde echo's ed. Lang leve de zomervakantie. Maar goed, die paar weken extra kunnen er ook nog wel bij. Als het doorbreekt ga ik aan de pil, tot 4 september. En vanaf 1 september dus hormonen spuiten. Dus hopelijk ergens eind september de punctie en begin oktober een keer die positieve test.
Het blijft pijnlijk dat het allemaal zo lang duurt. Er blijven maar gedachtes in mijn hoofd poppen dat ik nu eigenlijk hoog zwanger had willen zijn in mijn meest ideale scenario.... Kan ze dan wel meteen weer parkeren, maar het is erg irritant dat ik mezelf daar zo mee kwel zonder dat je er iets aan kunt remmen.
reacties (0)